Niet meer te betalen die huizen in Amsterdam! En we wilden niet voor een lullig extra kamertje en een postzegeltuin gaan verhuizen. Dus ja, dat betekende Amsterdam verlaten. Slik. We hadden ons appartement binnen no-time verkocht en nog niet eens bedacht in welke plaats we wilden gaan wonen. Het werd Hilversum en huurden noodgedwongen eerst een woning voordat er iets moois vrij kwam. Het was een huurwoning met 8(!) splitlevels, waarbij de eetverdieping twee levels hoger zat dan de keuken en we een baby hadden die overal naar toe kroop en begon te lopen. Living hell!
Geen huis meer te krijgen met de toestroom van al die A’dammers die overal neerstreken. En heel eerlijk onze lijst met eisen was ook wel belachelijk lang: perse een hoekhuis, perse een garage, niet aan een drukke weg etc. etc.
Maar het is net als met daten: je kunt bedenken waar een partner allemaal aan moet voldoen, maar uiteindelijk is het meteen vlam in de pan of juist niet.
En zo was het ook met ons huis. Uiteindelijk dus geen garage, geen hoekhuis en wel aan een drukke weg…maar wel een prachtig “grote mensen huis” met tuin op het zuiden en alle dames een eigen kamer (we zijn gelukkig niet verwend, zoals je kunt lezen).
Vanaf het moment dat we over de drempel liepen, waren we verkocht. De hal deed het ‘m: een karakteristieke hal met voorportaal, ruimte om te dansen, turquoise jaren ’30 tegels, terrazzovloer en dubbele glas in lood-deuren. En het huis werd ons ook nog eens gegund!
Inmiddels zijn we een kleine vijf jaar verder. Je zou denken dat een interieurontwerper wel weet hoe ze haar eigen huis moet inrichten, maar dat valt nog best tegen. Of zou ik te kritisch zijn?
In de tijd dat we verhuisden zat ik nog in mijn vorige baan en was ik de hele week van hot naar her aan het rennen, bestierde ik samen met de husband een gezin met drie dochters en zat het weekend volgepropt met sociale gezelligheid. Inrichten vond ik altijd al leuk, maar daar nam ik de tijd gewoon niet voor.
Tja en nu na een overkill aan prachtige interieurs die ik voorbij zie komen, vind ik het moeilijk om keuzes te maken. Ik heb hetzelfde probleem als de meeste van mijn klanten: doordat ik geen plan heb, is het niet een geheel. Plus mijn smaak is ook veranderd, nu ik weet wat er te koop is (lees: duurder geworden). De woonkamer heeft al vijf kleuren op de muur gehad. En hoezo heb ik een veel te klein vloerkleed gekozen bij de bank? En waarom is die ombouw voor de verwarming nog steeds niet gedaan? Het “bij de loodgieter thuis lekt de kraan-syndroom”.
Maar ach, ook saai als alles op orde is. Dus als we zin hebben, pakken we (lees: voornamelijk de husband, want die is zo handig) zo nu en dan een klus aan. Zo hebben we net de slaapkamer aangepakt en is er een handige schoenenkast onder de trap gekomen. We hebben al een hele lijst met volgende klussen: van notenhouten latjes in de study tot een deur minder in de woonkamer, sjiek behang in de gang of toch gewoon maar sauzen en dan een lambrisering? Ha ha, ik ben de draad nu alweer kwijt. En nee, dit probleem heb ik gelukkig niet bij de interieurklussen van mijn klanten. Don’t worry, daar ben ik een stuk gestructureerder en daadkrachtiger. Misschien dat ik toch ook eens een plan voor mijn eigen interieur maak. Denk wel dat ik een hele lastige klant ben.
2020 was overigens wel een pittig jaar om je bedrijf te starten (meid, je meent het). Het duurt serieus langer om alles op te bouwen. Desondanks voel ik me als een vis in het water als interieurontwerper en vind de klussen die ik heb echt heul leuk. Ik heb er alle vertrouwen in. Ik houd van relaxte klanten die weten wat ze mooi vinden en die openstaan voor nieuwe dingen, maar die van het samenbrengen van een interieur minder kaas hebben gegeten of er simpelweg geen tijd voor hebben.
Ben jij zo’n fijne klant? Of ken jij een fijne klant met een mooie klus? You know where to find me!